Gratis verzending en retour vanaf €99,-
Posted in: Community

The Cold Start – A Baja Experience

The Cold Start – A Baja Experience

Baja Door de Ogen Van Een Local

Een verhaal over hoe een crash een sneeuwbaleffect veroorzaakte en zou leiden tot de meest waanzinnige motorroutes, interessante culturele uitwisselingen en goddelijk eten & drinken op het Baja schiereiland.
Kyra Sacdalan
TEKST: Kyra Sacdalan‘Ik Krijg Geen Lucht’

Ik zag het echt wel aankomen. De ernst van de situatie zelf alleen nog niet. Dat drong pas door toen ik als een zwaan over het stuur heen vloog, recht op de onwrikbare rots af die even ervoor mijn letterlijke struikelblok bleek te zijn. Tot dat moment genoot ik van mijn beste motortrip ooit. Maar hoogmoed had zich opgestapeld – het soort hoogmoed dat voor de val komt – en gutste door de barsten van mijn berekenend-coole zelfbeeld van het moment.

Mijn beschermengel had haar koffers al gepakt toen ik in een schorpioenhouding neerkwam, met daaraan gepaard een stekende pijn en een ademloosheid die me nooit eerder overkomen waren. Mijn ‘partner in crime’ Justin kwam naar me toe, maar al wat ik hoorde was mijn eigen snakken naar adem en een vage, geïrriteerde stem die me toeschreeuwde: ‘Inademen, godverdomme!’ In vervormde toestand drongen Justins woorden uiteindelijk toch bij mij en mijn innerlijke monoloog waarin ik smeekte om mezelf toch vooral niet te hoeven bewegen door. Het enige dat ik uit kon brengen? ‘Ik krijg geen lucht…’.

Het is misschien een vreemde gewaarwording dat bij het verminderen van de paniek mijn eerste noemenswaardige gedachte uitging naar Donni Reddington. Op dat moment was Justin allang als een speer vertrokken naar het dichtstbijzijnde dorp om hulp te halen, dus had ik tijd genoeg te beseffen wat een sukkel ik was. En hoe ik dat stukje zelfreflectie opvolging kon geven. Het was hoog tijd om les te nemen bij Skool of Moto, Donni’s off-road school.

Keer op keer, en dat jarenlang, had ze me ervoor uitgenodigd, maar onze planningen wisten maar niet te matchen. Daarnaast woont ze in het uiterste puntje van de staat Washington. Met de volgende aanstormende winter in het vooruitzicht, zou ik weer een half jaar moeten wachten voordat ik überhaupt haar lessen zou kunnen overwegen in de Pacific Northwest. Bij die gedachte kwam een seconde lang een gevoel van schrik aan- en weer wegwaaien, voordat het antwoord zich nestelde in mijn hoofd: Donni moest maar tot over de Mexicaanse grens afzakken voor een persoonlijke cursus off-road rijden, zodat gastrijders kunnen proeven aan de Baja door de ogen van een local.

‘Maar hoogmoed had de overhand – het soort overmoed dat voor de val komt.’
Vanuit Een Lokaal Perspectief

Al jaren zijn Justin en ik bezig manieren te bedenken om iedereen die we kennen te tonen hoe uniek en verrijkend het Mexicaanse schiereiland is. Veel bezoekers komen alleen in Tijuana, Rosarito of Ensenada voor een paar dagen, hooguit. Ze bekijken dan de opwindende races of slenteren door stadswijken voordat ze weer gedwee koers zetten naar hun cruiseschip. Het is nog erger wanneer ze een weekendje grenshoppen om te komen feesten, zooi maken en achter laten en ‘m dan weer te smeren.


Ondanks de stromen aan bezoekers die de Mex1-snelweg afrijden, verrast het me altijd hoe weinig mensen eigenlijk op de hoogte zijn van Baja’s onderscheidende cultuur. De ontluikende culturen van culinaire hoogstandjes, bier, wijn en drinkgelegenheden zijn allemaal spectaculair te noemen. Met wat uitzonderingen daargelaten, zoals bij alle grote steden, is Ensenada verrassend veilig. Bovendien zijn de opvallend uitziende inwoners down to earth, respectvol en eindeloos hoffelijk, en dat geldt voor zowel de locals als de expats.

Het was altijd al een logische zet geweest om onze liefde voor motoren te combineren met onze liefde voor Mexico. En om die te uiten op een manier die we anderen nog niet vaak hadden zien proberen: vanuit een lokaal perspectief. Dankzij onze vele geweldige vrienden en collega’s in Baja – waaronder Mau en Abby – bleek dit wel degelijk een te verwezenlijken droom.

Zij waren de ideale adviseurs in waarheen te gaan, wat te bekijken, waar te eten & drinken en vrolijk te zijn, terwijl wij routes afstroopten en uit eigen beweging onze plaatselijke favorieten aangaven. Een plan van aanpak begon in beweging te komen met nog maar een paar resterende korrels in de zandloper. Het zou de Cold Start worden of sterven in schoonheid!

Donni Reddington 
De Puntjes Verbinden

Ik ken Donni ‘Red Bones’ Reddington al jaren door de samenwerkingen met haar in de woestenij van de Baja. We ontmoetten elkaar voor het eerst toen Justin en ik de media deden voor een rally en Donni – trauma-arts en REV’IT! DIRT Series rijder uit Mazama, Washington – mij schreef of haar off-road kwaliteiten toereikend zouden zijn om de rally uit te rijden.

Omdat ik haar niet kende, kon ik die vraag niet met zekerheid beantwoorden, maar ik had wel gezien dat ze foto’s maakte van – onder vele andere – helikopterskiën, dus besloot ik me een beetje in haar te verdiepen en even op haar Instagram te loeren. Omdat we altijd proberen de puntjes met elkaar te verbinden, boden we haar een plek aan in ons team als extra lens. De rest is geschiedenis.

We waren ons ervan bewust dat Donni haar hele leven al op de motor zat, vooral op Harley’s, om die tegen haar veertigste te verruilen voor avontuur in het onverharde. Toegegeven, toen ze besloot de rally te rijden op haar Husky 501, verraste het me wat voor bekwame rijder ze was in de meest uiteenlopende landschappen. Maar Red Bones gaat verder dan dat; als skiër, mountainbiker en bestuurder van graafmachines is de ‘Great Outdoors’ overduidelijk haar favoriete speeltuin.

Al jaren runde Donni haar school toen ze ineens die bewuste middag door mijn hoofd schoot terwijl ik uitgespreid op mijn rug lag. Alsof ik ineens het Licht zag: ik mag dan al een jaar of tien motorrijden, maar er ontbreekt nog iets. Slechte gewoontes die zich in de loop der tijd hebben opgestapeld, hadden alle goede adviezen van voorheen vakkundig weggevaagd.

Tijdens dat heldere moment besefte ik waar ik behoefte aan had: vrijwillige, intensieve off-road instructie van een expert. En Donni was de enige cursusleider die ik met hart en ziel vertrouwde. Bovendien, ik ga sowieso niets uit de weg. Dus ons geniale idee om een interessant iets op poten te zetten, een meeting in Baja voor een motormarathon, mescal en verfijnd eten, leek – met nog maar drie maanden voorbereidingstijd – als een weesgegroetje van jewelste.

‘Een Onbeduidend Off-Road Wedstrijdje Waar Je Misschien Wel Eens Over Gehoord Hebt…’
Een Motorsport-, ADV- en Off-Road-Mekka

Waarom Ensenada? Allereerst is het het hart van de regio. Als tot serieuze havenstad verworden slaperig-visdorpje ligt Baja’s derde stad vastgeplakt tegen de Stille Oceaan als toegangspoort van de grondstoffen en rijkdommen die daar liggen, zowel boven en onder de zeespiegel. De export van goederen, uiteenlopend van tonijn tot katoen en oud ijzer, drijft mee met de stroming naar Aziatische landen als Japan, China en Zuid-Korea – landen die al meer dan een eeuw aankloppen bij dit zuidelijke reepje land.

Maar in 1967 begon een kleinschalig off-road wedstrijdje internationale roem te vergaren. Sindsdien is het een Mekka voor de motorsport, autosport, ADV-en off-road-wereld. Zonder twijfel is deze 1000 kilometerrace verantwoordelijk voor een culturele revolutie in Ensenada, Rosarito en Tijuana. Baja 1000, gaat er al een bel bij je rinkelen?

Er waren weinig andere argumenten nodig voor de keuze van The Cold Start Off-Road Clinic and Culinary Experience in Ensenada, behalve alleen al de pure schoonheid van de regio. Daarnaast wonen enkele van mijn favoriete vrienden er binnen de regiogrenzen. En het eten mag dan uiteenlopen in prijs, elegantie en ontwerp, de impact op de smaakpapillen is nauwelijks aan verschil onderhevig. Meestal loop je weg van een restaurant, openluchtmarkt of minuscuul tacostalletje met een voldaan gevoel, zonder het minste greintje spijt.

Rond de stad liggen talrijke wijngaarden en uit de kranen in verste uithoeken van de vallei vloeit sap in alle geuren en kleuren. Je kunt ook niet zo dicht bij San Diego zitten en niet besmet raken met de opkomst van talloze speciaalbierbrouwers.

Waarom Kwam Ik Hier?

Ik zou nog uren door kunnen gaan over het gastronomische circus dat je kunt beleven in Mexico; het is een levensechte en diep gekoesterde afleiding. En hoewel het een belangrijke attractie is voor bezoekers, leidt het ook mij af van de echte reden waarom ik hier ook alweer ben… mijn angst. Angst is een wegafsluiting op de snelste route naar succes.

Wanneer je er geen acht op slaat, kan angst gaan groeien als onkruid en alles overwoekeren wat je mens maakt – de bijzondere dingen, risico’s, keuzes – en zich onwrikbaar in je nestelen. Voor de meeste mensen is het een obstakel, al is angst bepaald niet onoverwinnelijk. Misschien was dit dan ook wel de ware aanjager voor mijn aanstaande event. De twijfel aan mezelf om misschien echt eens een keer gewond te raken of de mogelijkheid onder ogen te moeten zien dat ik nooit de motorrijder zou worden die ik wilde zijn, is dan ook precies de reden dat ik The Cold Start hard nodig had.

Bijna vijf maanden lang kon ik niet motorrijden door de verwondingen en – uitstaande – operaties, waardoor ik een hoop vertrouwen in mijn off-road kwaliteiten kwijt was geraakt. Als ik mezelf niet iets gegeven had om naar uit te zien, een excuus om uit het slachtofferschap en het zelfmedelijden te klimmen door terug op mijn XT225 te stappen, had ik mezelf voorgespiegeld nooit meer een poging te wagen. Dat boezemde me meer angst in dan al het andere.

Toegegeven, ik belde Donni in eerste instantie om egoïstische redenen. Dat ik graag een tijdje doorbracht met een goede vriendin. Ik wilde dat zij eens haar expertise over mij zou laten schijnen. En ik wilde tegelijkertijd dat het voor haar de moeite waard zou zijn.

Donni’s keiharde passie haar kennis uit te dragen, smolt samen met mijn door ego gedreven motieven in een openbaring. Wanneer iemand als ik, met ruim tien jaar motorervaring, nog steeds knikkende knieën krijg bij het aangaan van wat off-road uitdagingen, dan zouden ook anderen eventueel profijt kunnen hebben van dit soort opleidingen. Het zou nog beter zijn als al die anderen ook een mini-avontuur kregen voorgeschoteld waar ze hun juist geleerde – of bijgeschaafde – skills in een real-life decor met niet getructe scenario’s kunnen toepassen.

Om een ieder die erop zit te wachten – mezelf incluis – de gelegenheid te geven om uit zijn of haar comfort zone te stappen, wil ik wat herinneringen met je delen. Zo had een kennis van Donni, REV’IT! ambassadeur Odessa Winter, hetzelfde idee over het verleggen van grenzen en het nut jezelf bij te spijkeren.

Een week voor het event reed ze met haar vriend Scott door Tecate, vergezeld van hun trouwe viervoeter Surak die vol zelfvertrouwen op de KTM 1290-tank zit met een Rex Specs-bril op de snuit. Als biermaker van beroep was Odessa puur bij toeval uitgenodigd om als huisbrouwer en als Cold Starts enige biersponsor acte de présence te geven op het event.

Na de VS al doorkruist te hebben, met een korte etappe in Zuid-Californië, zetten ze hun eerste bandensporen op buitenlands grondgebied waarna ze de reis zouden vervolgen naar Vuurland in Argentinië voor de komende… ja, hoe lang eigenlijk? Hun besluit zich bij ons aan te sluiten gaf een bijkomend interessant perspectief in het hele gebeuren en bracht ook extra gewicht aan in de toch al noemenswaardige gastenlijst. Iedereen had wat speciaals in te brengen, niet alleen in hun vaardigheden, maar juist door een oprecht positieve, speelse levenshouding.

Gesloopt, Maar Niet Minder Enthousiast

We hadden niet meer dan drie maanden om alle puzzelstukken te lijmen, maar de machine was nooit in beweging gekomen zonder een waanzinnige groep partners, vrijwilligers, bouwers en contacten in de community. Het had niks gescheeld of we hadden het afgeblazen, maar bleven vasthouden aan de onderliggende intentie gasten te trakteren op een werkelijk onvergetelijke Ensenada experience.

De adembenemende achterafweggetjes in de Valle de Guadalupe, de steile, rotsige bergbeklimmingen achter de stad en de verontrustend ontzagwekkende geitenpaden op vijf minuten van het Cold Start-hoofdkwartier lieten de wielen draaien en pompte bloed naar het hart van de ruige natuur tot aan de eettafel. Gesloopt, maar niet minder enthousiast, werden we in de watten gelegd door de vele lokale chefs en ambachtslieden die de regio naar een hoger plan tillen met hun etenswaren van wereldklasse.

Op dag 1 slingerde chefkok ‘Chido’ Garcia zich een weg tussen het gelach en gejuich door om het ene na het andere verbluffende gerecht te onthullen. Wat dacht je van hapjes met speciale dipsausjes – denk aan puree van gegrillde aubergines met bloemkool en komkommer met daarop een citroentje met geroosterde knoflook – tot een nieuwe dimensie in taco’s met ingrediënten die ik normaal gesproken associeer met de fijnste keukens. Het gerecht erna kende een sociale insteek. Het bestond uit een familiale party met op pizza’s uit een houtgestookte oven in een appartement tussen allerlei hippe zaken op een plek in de open lucht met een hoop hap- & drankgelag.

Lokale beroemdheid Roberto Alcocer verwelkomde ons hartelijk in zijn tent na een lange off-road expeditie, waarbij zijn personeel ons ontving met niets minder dan een koninklijke behandeling. Voor het invallen van de duisternis na onze laatste rit, gingen we van birria taco’s onder een zinderende zon naar een gepland vijfsterrendiner onder een luxe palapa in Roberto’s gerenommeerde restaurant in de Valle.

Het was op deze plek dat je het ambacht van de chef-kok tot leven ziet komen. Een almaar roulerende menukaart houdt de gerechten vers en een eigenzinnig gevoel voor humor maakt de vernuftige gerechten tot een regelrecht feest. Ieder gerecht, alle vloeibare versnaperingen vormden het ideale slotakkoord na een zwaar bevochten strijd. En zelfs de rauwste boon smaakt zoet na een verbeten, moordende dag motorrijden.

Een Veel Te Vroeg Einde

Al bij het krieken van de dag zouden gasten uit hun verblijf geveegd worden en met een shuttle naar het TCS-hoofdkwartier vervoerd worden in de zaal van Mauricio voor Abby’s grote ‘desayuno’ en kannen vol koude koffie. De eerste dag moesten we toch wel zeker honderd hele meters overbruggen om de onverharde parkeerplaats met uitzicht over de Stille Oceaan te bereiken. Een magische locatie voor een briefing, peptalk en meeting point met onze motoren.

Er werd volop geoefend met koppelingscontrole, evenwicht, tegenwicht en alles waarvan Donni vindt dat het een bijdrage levert aan onze aanstaande joyride. Toen het moment daar was om de wijde wereld te verkennen, vulden we onze hydrabags en stampten we onze tassen vol met krachtvoer en repen voor de trip.

Wat voor ons lag was veeleisend, maar te doen. Onze paden liepen uiteen van gemanicuurde achterafstraatjes tot karrensporen, single track-stukken en de geitenpaden die ik eerder noemde. De tweede cursusdag leidde ons door 300 kilometer aan griparme zandduinen die na ieder kruispunt het ritme veranderden. Na een korte lunchpauze kon ik mezelf nog wat bijtanken op de XT voordat we verder reisden door de weelderig groene bergen van een wijngebied. Donni wist ons te vertellen dat het landschap veel weg had van de rollende heuvels in Ierland. Ook al ben ik daar nooit geweest, ik twijfel geen moment aan haar woorden.

Het slotakkoord viel volgens iedereen veel te snel, wat toch een bitterzoete afdronk gaf. De toer was als een wervelwind voorbij gevlogen, waarbij alle stijlen van gefermenteerde druivenproductie de revue waren gepasseerd, uiteenlopend van een kleine familie-‘vincola’ en een ecologische hippe wijnkelder, ingebouwd in een gekapseisde scheepsromp, tot aan een groot wijnconcern van Baja.

Het was een waanzinnige beleving geweest, die hooguit doorkruist werd – althans, een beetje – door ons aanstaande afscheid. We verdronken ons verdriet in Nebbiolo, ongefilterde Sauvignon Blanc, inktvis, buikspek en verfijnde salades. We gingen nog een keer helemaal los tijdens een besloten tamale- en Mezcal-party, georganiseerd door Abby in haar Airbnb aan de kust. Dit was thuis.

Iedere ochtend serveerde Abby er hartige, natuurlijke gerechten uit je Mexicaanse moeders kookboek. Althans, als je moeder een hippe millennial bioloog zou zijn geweest die opgroeide in de land- en wijnbouw van Baja, drie zaken runt en haar eigen confituur maakt. In dezelfde setting als waar Chido’s taco’s ons als betrekkelijke vreemdelingen verwelkomde, zo sloten we The Cold Start af als oude vrienden, met de bekende beloftes niet teveel tijd te laten verstrijken voor ons volgende samenzijn.

Maak een verandering

The Cold Start is – zoals iedereen in bezit van een carburateurmotor wel weet – het tijdsbestek van minuten die het kost om met allerlei wiskundige formules een volledig door rijwind gekoelde motor op te warmen. Druk op de startknop, draai voorzichtig aan het gas. Druk nog eens drie seconden, niet twee of vier, anders kun net zo goed weer opnieuw beginnen. Probeer nu met uitgetrokken choke, maar dan wel op driekwart open, en druk nog eens op de knop.

Loopt de motor nog niet, probeer dan weer een andere combinatie. Deze procedure vormt voor mij een soort wedergeboorte, een oefening in geduld. Hoe goed ook mijn XT een dag eerder liep, wachte me toch iedere ochtend weer hetzelfde ritueel. Deze cursus en de hele beleving vormen de gelegenheid om een nieuw hoofdstuk te schrijven, of je nu een grasgroene rijder bent of een opfrisbeurtje kunt gebruiken. Dit was een bewuste kans om verandering aan te brengen en iets nieuws te proberen.

Als ik terugblik op het moment dat ik daar languit lag, in de berm van de verlaten kustweg in oktober, dan beloofde ik mezelf toen om voortaan alles opzij te zetten voor trainingen met Donni. In het heetst van de strijd, mezelf door de ellende heen pratend van wat ik aanvankelijk vermoedde als een gebroken nek – maar wat bij nader onderzoek bleek te bestaan uit een gekneusd bekken, een paar gebroken ribben en een traumatisch gedeukt ego –, had ik nooit kunnen bevroeden wat voor impact zo’n klein incident kan hebben.

Een bevrijdende spreekwoordelijke zucht van opluchting, alsof de hele mensheid longen had die barstten van de zuurstof tijdens de coronajaren. Het gaf zoveel voldoening om de groep te aanschouwen bij het overwinnen van de ene hindernis na de andere met een grijns van oor tot oor onuitwisbaar op het gezicht gegrift.

Stap weer op, sta stevig

We hebben onze angsten getrotseerd en zijn er hooguit met wat kleerscheuren vanaf gekomen. Maar we hebben geleefd en zijn intact. En dat is een gezond besef over onze veerkracht als individu en als gemeenschap. Als we onze focus op de horizon gericht houden, dan redden we het. Sta op de voetsteunen, controleer je gashand en volg de route naar succes.

TEKSTKyra Sacdalan

Laat je niet van de wijs brengen door haar kleine gestalte of het feit dat ze slechts luttele lettergrepen van het begin van dit Journal verwijderd al van haar motor kukelt, Kyra Sacdalan is een hartstochtelijk motorrijdster tot in haar vezels en een onvervalste storyteller. Samen met haar partner in crime en eveneens #revitrider Justin W. Coffey, verantwoordelijk voor de fotografie in deze Journal, hebben ze rally’s als de Baja gereden en acte de présence gegeven in tal van motorbladen. Recht van spreken hebben ze wel verdiend.

Volg het Avontuur

Laat geen actie aan je voorbijgaan. Volg ons op Instagram en houd vinger aan de pols over de gebeurtenissen in de adventure en off-road werelden.