Danilo Petrucci: van MotoGP naar Dakar en daar voorbij

Danilo:“Afgelopen augustus werd dat plan concreet, op het moment dat ik met KTM over een eventuele deelname aan de Dakar Rally praatte. Ik had altijd al die droom, maar eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ‘ie zo vroeg op mijn pad zou komen. Achteraf kwam deze verandering op het juiste moment, want ik was wel een beetje moe geworden van alle druk die de MotoGP met zich meebrengt."

“Ik wilde weer plezier op de motor beleven, want dat was ik kwijtgeraakt. Alleen stond er natuurlijk wel een serieuze uitdaging te wachten, aangezien het einde van het MotoGP-seizoen behoorlijk kort op het begin van de Dakar Rally zit.”

“Dat heb ik aan mijn vader te danken. Hij bracht altijd VHS-videobanden mee als hij weer thuis kwam na een Grand Prix-weekend. Indertijd werkte hij in de paddock als vrachtwagenchauffeur voor Team Pileri, waar Loris Capirossi de belangrijkste coureur was. Tegenwoordig geven ouders hun kinderen een mobiele telefoon om te gamen, maar ik kreeg dus een videorecorder om al die videobanden te kijken. Al vanaf mijn vierde wist ik hoe de recorder werkte en keek ik dus heel veel Grand Prix-races. Af en toe zaten daar ook stukjes Dakar tussen, waardoor mijn interesse voor die race groeide. Later ging mijn vader voor KTM werken, toen zij hun intrede in de wegrace maakten."

“KTM was natuurlijk al groot in de motorcross én de Dakar Rally. In die tijd kreeg ik er zodoende een nieuwe held bij. Naast Capirossi werd dat Fabrizio Meoni. Ik heb nog altijd een poster van hem. Hij was echt een toprijder in de Dakar Rally en won ‘m zelfs twee keer. Mijn vader kende hem redelijk goed, want ze gingen weleens samen offroad rijden. Zodoende heb ik Meoni weleens ontmoet, maar helaas kon ik destijds niet mee met die enduro-ritten. Ik was pas twaalf en had dus geen rijbewijs. Voor mij bleef het dus bij motorcross.”

“Vooraf was het voor mij zeer moeilijk in te schatten hoe zwaar de Dakar Rally daadwerkelijk zou zijn. Je hoort natuurlijk de verhalen, maar dan weet je eigenlijk nog niets. Uit eigen ervaring weet ik nu dat deze rally echt loodzwaar is. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zo extreem zou zijn. Drie of vier dagen offroad rijden is nog te doen, maar twee weken lang… Dat sloopt je echt compleet."

“Wat dat betreft voelt een MotoGP-race als een sprint aan in vergelijking met de Dakar Rally. Qua resultaten was het eveneens moeilijk inschatten wat ik van mezelf kon en mocht verwachten. Ik had in mijn gehele carrière immers pas één rally gereden. Met het team ben ik gaan kijken wat een reëel doel was en toen kwamen we tot de conclusie dat ik een prima rally zou rijden als ik bij de eerste dertig zou eindigen. Dat ik af en toe in de top-tien zou belanden had ik dus zeker niet verwacht. Laat staan dat ik een etappe zou winnen.”

“Op de tweede dag werd ik dertiende, maar tijdens die etappe hadden heel veel toprijders een grote navigatiefout gemaakt. Denk wel een stuk of acht. Ik realiseerde me dat het echt geen gemakkelijke opdracht zou worden om in de top-tien te komen, want normaal gesproken zouden zij ook nog allemaal voor me eindigen. Een dag later verdween ook nog eens mijn kans op een goede eindklassering, doordat mijn KTM te kampen had met elektronische problemen. Dat was een flinke desillusie, maar later kreeg ik vervolgens wel te horen dat ik die dag al aan het vechten was om de podiumplaatsen. Dat was dan toch nog een opsteker voor me."

“Ik merkte dat bepaalde terreinen mij goed lagen, zoals snelle, rotsachtige vlaktes. Dat zijn secties waar je telkens in z’n vier, vijf of zes zat. Zo was dat ook op de dag dat ik derde werd. Ik begon ergens rond de twintigste plek en haalde echt veel rijders in. Dat voelde bijna als een MotoGP-race aan. Door het hoge snelheidskarakter van die etappe was er al vrij vroeg een eerste tankstop en daar kwam een official naar me toe. Nummer 1, zegt ie. Dus ik antwoord dat ik rijnummer 90 ben, maar hij bedoelde dus dat ik eerste lag. Ik geloofde hem totaal niet, maar hij liet me de classificatie zien. Het was jammer dat ik uiteindelijk nog een tijdstraf kreeg, maar het was natuurlijk gaaf om zo ver voorin te zitten.”

“Heel bizar, inderdaad. In mijn debuutjaar, weinig ervaring met rally’s rijden, geen geweldige voorbereiding en dan zet ik gewoon een etappezege op mijn naam."

"Er zijn jongens die jarenlang aan de Dakar Rally meedoen en dat niet voor elkaar krijgen. Wat volgde, was een gekkenhuis. Iedereen wilde me naderhand natuurlijk spreken, dus de afgelopen tijd stond ik nogal in de picture. Fijn om al die positieve energie weer te voelen.”

“Dat scheelde inderdaad niets. Allereerst brak ik mijn enkel, in de minimale voorbereiding die ik had. Twintig dagen voor vertrek kon ik daardoor nauwelijks lopen en was het al helemaal niet mogelijk op de motor te stappen. Tijdens de shakedown, vlak voor de start van de rally, wilde ik zien hoe mijn enkel eraan toe was. Ik moest voorzichtig zijn, maar ik wist in elk geval dat mijn debuut niet in gevaar zou komen door die blessure. Enkele minuten later veranderde dat echter weer compleet."

“Ik reed terug naar onze truck en kreeg daar het nieuws te horen dat ik positief was getest op corona. Ik kon het niet geloven, maar wist ook dat ik kalm moest blijven. Het was nog niet gelijk game-over. Zo snel mogelijk ben ik naar het bivak gereden om daar nog een test te doen. Ik moest in zelf-isolatie en uiteraard ga je dan flink nadenken. Het voelde echt als een nachtmerrie, maar gelukkig kreeg ik daarna al snel het goede nieuws te horen.”

“Klopt, dat werd ook opgemerkt door andere rijders. Daarnaast kan ik snel reageren en is de balans op de motor ook prima voor elkaar. Dat zijn waarschijnlijk toch wel eigenschappen die ik in de MotoGP heb opgebouwd.”

“Daar hoef ik niet lang over na te denken. Dat is navigatie. Ik kan me nog heel goed het trainingskamp in Dubai herinneren. Mijn eerste rit met roadbook werd een regelrechte ramp, want ik verdwaalde compleet. De zon ging al onder en ik bleek ruim honderd kilometer van Dubai af te zitten. Het scheelde weinig of ik had daar een potje zitten janken. Ik wist toen dat ik duidelijk iets verkeerd deed, maar gelukkig hebben mijn teamgenoten me erg goed geholpen. Ik kreeg de kans om het navigeerspelletje van ze te leren."

“Vooral Sam Sunderland en Toby Price hebben veel van mijn vragen beantwoord, en dat waren er nogal wat. Uiteindelijk wist ik hoe de navigatie in de Dakar Rally werkt, maar het is me duidelijk geworden dat er op dat vlak nog veel verbetering mogelijk is.”

“Het is een totaal andere omgeving en dat merk je gelijk in het bivak. De sfeer die daar hangt, is heel relaxed. Ik hou ook zeker van de MotoGP-paddock, maar bij de Dakar Rally voelde ik toch meer samenhorigheid. Alsof je samen een avontuur aan het beleven bent. Een ander groot verschil is de moeilijkheidsgraad wat betreft het indelen van je race. In de MotoGP is het gewoon continu honderd procent, terwijl dat in Rally Raid absoluut niet mogelijk is."

“Niet alleen vanwege de duur van de wedstrijd, maar ook zeer zeker door het gevaar dat constant op de loer ligt. Een val met slechts twintig kilometer per uur kan grote gevolgen hebben. Je kunt je in een rally eigenlijk geen enkele fout permitteren, maar een perfecte dag in de Dakar bestaat ook niet. Je rijdt zo enorm veel kilometers en een misstap is dan zo gemaakt. Je moet echt flink vechten tegen die angst en juist daardoor ben ik nog niet volledig overtuigd om een definitieve switch naar het rallyrijden te maken.”

“Ik heb een lange en mooie carrière in de MotoGP gehad, maar het leverde me al een tijdje minder plezier op. MotoGP is enkel leuk als je om de podiumplaatsen kunt knokken. De stap die ik nu zet, komt op het perfecte moment. Ik had echt even iets compleet anders nodig in mijn leven en wil graag weer een goede mix tussen plezier en inspanning voelen."

“De Dakar Rally bewees dat ik de juiste afslag heb genomen en hopelijk voel ik dat straks ook weer als ik in het MotoAmerica uitkom. Dat kan ik nu alleen nog niet zeggen, maar ik ben wel blij met dit avontuur. Ik wil heel graag Amerika ontdekken, want ik heb toch wel een voorliefde voor dat land.”

“Om eerlijk te zijn, weet ik het nog niet. Één probleem is namelijk dat ik met twee merken te maken heb, KTM en Ducati. Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven om te maken, want KTM vindt het natuurlijk niet leuk dat ik in Amerika voor Ducati ga rijden. Op het moment dat ik bij KTM kwam te rijden, heb ik uitgesproken dat ik het merk nooit meer wilde verlaten. Alleen was er een gebrek aan dialoog en verliep de communicatie stroef."

“Ik wilde niet thuis komen te zitten, dus koos ik uiteindelijk voor mezelf. Er is een kink in de kabel gekomen, maar de relatie is verder nog goed. Het is momenteel vooral kijken hoe ik mijn verdere carrière ga invullen. Ik bekijk het echt stap voor stap, maar ik maak er geen geheim van dat ik graag nog eens richting de Dakar Rally wil. Het liefst ook met een gedegen voorbereiding, bijvoorbeeld door vooraf eerst de Rallye du Maroc te rijden.”

“Hahaha. Ik heb mijn nieuwe team wel gevraagd om hier en daar wat offroad-wedstrijden mee te pikken. Cross-country is behoorlijk populair in Amerika, dus dat zou zomaar een optie kunnen zijn. Daar heb ik wel oren naar, maar het moet natuurlijk allemaal wel passen in het schema."

“Thuis heb ik overigens een flat track-machine in de garage staan, maar die heb ik al een tijdje niet meer aangeraakt. Uiteraard ga ik dat in Amerika zeker wel weer proberen. Er is straks zoveel mogelijk. Ik kijk nu al uit om van alles en nog wat te rijden.”

Al jaren laat Danilo Petrucci (31) zich beschermen door kleding van REV’IT! en hierdoor ontstond een zeer fijne relatie. Samen gaan we een volgend seizoen tegemoet, dat al gelijk zeer succesvol begon met een geweldig debuut in de Dakar Rally. “REV’IT! was de eerste partij die in me geloofde toen ik de overstap naar Ducati maakte. Sinds 2015 is er een heel fijne relatie ontstaan, waarbij ik twee aspecten zeer belangrijk vind. Als rijder moet je je veilig en beschermd voelen en dat heeft REV’IT! perfect voor elkaar."

“Verder is voor mij het menselijke aspect van groot belang en daar blinkt REV’IT! echt in uit. De klant ziet alleen de kwaliteit van de producten, maar ik ervaar ook het contact met verschillende medewerkers die altijd met veel passie hun werk uitvoeren. Er is wederzijds respect en dat voel je. Dat maakt toch wel het verschil voor mij. Ook met mijn deelname aan de Dakar Rally merkte ik dat weer. Ze gingen direct aan de slag om mij te helpen. Ik ben dan ook erg blij en trots dat ik als eerste REV’IT!-rijder aan de Dakar Rally meedeed.”

Komend seizoen rijdt Danilo opnieuw in een knalrood REV’IT! racepak. De Italiaan keert terug bij Ducati en gaat een Amerikaans avontuur aan in het MotoAmerica Superbike-kampioenschap. Lees meer over Danilo en zijn tijd bij het roemruchte Italiaanse merk dat hem zijn grootste racesuccessen bracht.