Een barbershop voor in de zaak met een biljartzaal achterin. En daartussenin een geweldige toonbank, in staat van paraatheid om glazen met de beste lokale bieren en speciaalbier van de tap te dragen. Maar da’s nog niet alles; tussen de bedrijven door vraag ik ook om een kleine shot Medronho-likeur. Proost, vrienden!

Welkom bij O Purista en het moment om eigenaar Nuno Mendes te leren kennen. Trouwens, zie je een blauwe Honda Varadero voor de deur geparkeerd staan, dan betekent het dat de baas acte de présence geeft.

Wat ooit ontstond als pop-up concept, is inmiddels uitgegroeid tot een gevestigde, niet meer tijdelijke plek in het stadshart. Deze bar die dienst doet als hoofdkwartier en trefpunt voor bepaalde motorrijders en het team van het Lisbon Motorcycle Film Fest, bevindt zich tussen Bairro Alto en Baixa. Om het totaalplaatje te schetsen: aan de ene kant ligt de Bairro Alto-wijk, een pittoresk district dat dateert uit de vijftiende eeuw. Historisch bezien was deze wijk van bohémiens de broedplaats van kunstenaars en schrijvers uit hartje stad. Vandaag de dag staat de buurt beter bekend om zijn vele cafés, restaurants en bruisende uitgaansleven. Aan de andere kant bevindt zich de Baixa-wijk die deel uitmaakt van het historische centrum van Lissabon, rijkelijk voorzien van fraaie monumenten, karakteristieke pleinen en brede lanen. Deze buurt is voornamelijk opgebouwd in een neoklassieke Pombaline-stijl, waarvan de naam verwijst naar de Markies van Pombal die dit deel van het stadshart liet herbouwen. Tevens is het de meest zakelijke wijk met traditionele winkels en nieuwe zaakjes. Het is ook de eindhalte van de beroemde Tram 38.

Bij O Purista ontmoet ik Marta en Jimi, twee leden van de Dust Girls crew, een groep van vijf motorvrienden die je de pis niet snel lauw maakt. Dit blijkt wel uit hun avonturen in Marokko en Cuba onder heldhaftige omstandigheden. Hun video’s en reisverhalen op Manuels Vimeo-account of de Dust Girls-instagrampagina (@dustgirlspt) kan ik alleen maar aanbevelen. En mocht je denken dat hun trip waanzinnig was, volg ze en verwacht de komende maanden nog meer gekkigheid.

Ik heb je al eerder verteld over de geweldige hulp die Manuel me bood bij dit Lissabon-avontuur. Tijdens onze voorafgaande gesprekken had ik hem al kenbaar gemaakt dat ik niet de bedoeling of ambitie had om hem als gids te bombarderen voor allerlei adressen van toffe motorzaken in Lissabon. In plaats daarvan, zo had ik hem uitgelegd, was ik op zoek naar de spirit, een sfeertje, een universum waarin ik me lekker op mijn gemak zou voelen en mijn identiteit zou vinden als liefhebber van tweewielers. Dus nam Manuel me mee naar Casa Tigre, en ik kan je zeggen dat het een kruisbestuiving is van een kledingzaak en een tattooshop. Maar deze omschrijving is wel zo kort door de bocht dat het de zaak geen recht doet.

Voor de zoveelste keer werd ik gegrepen door een ontstaansverhaal en levensfilosofie. Luis Raimundo verwelkomde ons met zijn uitbundigheid en vriendelijkheid en stak van wal over zijn eigen geschiedenis en die van Casa Tigre. De zaak opende kort geleden haar deuren op initiatief van drie vrienden: Paolo (de ‘Legendary Tiger Man’), Alfonso en Rai. Casa Tigre is een alternatieve – of juist niet zo alternatieve – hangout voor degenen die, al is het maar korte tijd, willen ontsnappen aan de controle en verstikkingen van de maatschappij. Een plek dus voor punkers, skaters, bikers en al die types die geen enkel keurslijf past. Voor iedereen die een frisse bries of unieke ervaring wil inademen, een honk zoekt om rond te hangen, bier te drinken of muziek te luisteren, is dit de plek. De hele zaak is verpakt in stijl, met klasse, vol humor en – bovenal – een niet te serieuze inslag.

Meer praktisch bezien kun je hier terecht voor kleding. Niet alleen ligt er een fraaie collectie in de stijl van Casa Tigre, ook vind je hier unieke stukken, handgeschilderde zwarte jacks en een tattoostudio om je levenslang te herinneren aan je verblijf hier. Ook past deze zaak prima bij de rest van de buurt, Los Anjos, een wat in de vergetelheid geraakte wijk met een glorieus verleden, magnifieke art deco en modernistische gevels en gebouwen. Een beetje de air van East Village in de jaren tachtig, zoiets. Is hier een nieuwe urban buurt aan het ontstaan, een buurt voor kunstenaars wellicht? Wie weet, we zullen zien, maar ik durf er wel vergif op in te nemen. Hoe dan ook, zoals ze hier zeggen: ‘Stay Gold’, wat zoiets betekent als ‘blijf trouw aan jezelf, blijf puur en kleur vooral buiten de lijntjes’.

Ben je hier om schatten op te graven, dan hoef je niet af te wijken van je route. Ga voor het avontuur, volg geen plan of plattegrond, maar volg je instinct. Oké, misschien is het schatgraven niet zo heldhaftig als toen piraten de stad en omstreken afschuimden, maar niettemin wist ik een nieuwe plek op te duiken. Tussentijds moest ik de R nineT terugbrengen, maar dankzij Yamaha Portugal wist ik de beschikking te krijgen over een knappe XSR700 XTribute. Verzot ben ik op de looks die me herinneren aan mijn eigen XT500. Daarnaast is de XSR makkelijk in de omgang en geven de banden - met aloude dirttrack-inspiratie - de machine een avontuurlijke uitstraling.

Op naar Alcácer do Sal, een uur ten zuiden van Lissabon, waar Mircae, een vriend van me, woont en werkt. Ik liep hem een jaar of twee geleden tegen het lijf vanwege mijn werk in Brussel op een designshow. Deze vakman, maker en ontwerper voert zijn werkzaamheden in houtbewerking uit in een gigantische werkplaats met een immense buitenplaats, ruimtes die voer voor zijn verbeelding bieden en hem stimuleren in zijn creatieve onderzoek. Dat moest ik zien. Mircae en zijn team hadden net een groot project afgerond, genaamd ‘La Puerta’, voor restaurant Mirazur in Zuid-Frankrijk, een driesterrentent die in 2019 uitgeroepen werd tot beste restaurant ter wereld.

Momenteel werkt hij aan een hotelproject in Lissabon, het JAM Hotel, ontworpen door het architectenbureau Atelier Lionel Jadot. Maar misschien wel het meest indrukwekkende zijn de meubels en tafels. Hoewel, het is dit hele universum in combinatie met deze creatieve plek die ons doet wegzwijmelen naar een andere wereld. Zijn wereld.

Na een boottocht stelt hij voor een vriend van hem op te zoeken, Bernardo, die kennelijk in het bezit is van een waanzinnige collectie oude motorfietsen die hij samen met zijn vader Manuel onderhoudt en doorontwikkelt. Niet ver van Mircae vandaan, laten we de asfaltweg achter ons. Een hek gaat open en we leggen een kort stuk onverhard af om bij een hangaar te komen waar de collectie oude motorfietsen verborgen staat opgesteld. De poort van de hangaar wordt geopend, lampen springen een voor een aan en ons ‘wauw, wauw, wauw…’ van verbazing volgt het ritme van de aanspringende verlichting.

Op deze plek geen voorkeur voor een specifiek merk of type motorfiets, maar een complete collectie, met de ene motor nog mythischer dan de andere. Helaas bezit ik de kennis niet om ze ieder te herkennen en ze op zeldzaamheid te beoordelen, maar daar gaat het niet om. Wel wil je ieder model in detail zien, aanraken, bestuderen en ontdekken. Het is altijd een speciale ervaring om zo’n plek te bezoeken; je weet niet waar je het eerst moet kijken en voelt je verloren wanneer je iets probeert uit te zoeken. Ik heb al de motor gespot die ontworpen is door Philippe Starck, de Aprilia Moto 6.5, en ontwaar daar een CB750 Four, de viercilinder die ik had voor mijn Ducati 750 Sport. Een fraaie Yamaha tweetakt, Hercules met Wankelmotor, diverse sublieme crossers van onder andere Harley-Davidson, Garelli en Gilera… Wat een plek is dit.

Maar de machines die mijn bewonderende aandacht het eerst trokken, zijn toch de 50 cc’s en andere kleine motoren, zoals van Benelli, Ducati, Hercules en Flandria. En kijk daar, een Honda Dream 50, ook al prachtig mooi. Ook zie ik een collectie Vespa’s en Lambretta’s waar het allemaal mee begon, als ik het goed begrijp.

Ik houd mijn rondleiding voor gezien, blijf nog twee minuten staan voor een Suzuki RG400 en krijg het gevoel dat de rest van de collectie meer gaat richting racemotoren uit de jaren tachtig en negentig. Enfin, wil je meer info, weet dan dat het gezin een fantastische Bed & Breakfast runt, Casas da Horta. Het is de ideale plek om te ontsnappen en zelf de schatgraver uit te hangen.

De man achter Motorcycle Cities. Dit is een onafhankelijk uitgegeven magazine dat we toevallig tegen het lijf liepen op een zaterdagmiddagwandeling door Antwerpen.

Wil je meer verhalen lezen vanuit het hart van de urban motorscene, over bouwers die de toekomst vormgeven en de mensen die erin vertoeven? Dan ben je bij ons aan het goede adres! Bewonder en lees de overige journaals en mis ons niet op Instagram: @revit_urban.