In de vaart der volkeren van de digitale communicatie en snelle mediaconsumptie, zijn er gelukkig nog altijd artiesten die ons eraan herinneren waarom we ooit in deze business zijn gestapt. Dit zijn de ambachtelijke kunstenaars met oog voor detail en grafisch ontwerp, fotografie, textuur en een gave voor storytelling. Op die bewuste zonnige middag in Antwerpen stuiten we op een basic zwarte cover van een magazine, zomaar op een tafeltje in een kleine boekwinkel. De aanlokkelijke titel: ‘Motorcycle Cities, Brooklyn’. Auteur en uitgever: ene Jonathan Wieme. Voelt als een ontdekking, dit, en dat blijkt het ook te zijn; dit magazine schreeuwt om een bredere publieke belangstelling.

Wat Jonathan en Motorcycle Cities zo speciaal maakt, is de eigen creatieve expressie over de zoektocht naar harmonie tussen een binnenstad en diens gemotoriseerde bewoners. Jonathan neemt ons mee op een visuele reis die zijn avonturen en de ontmoetingen met mensen onderweg op pakkende wijze vastlegt. Voordat we je een selectie verhalen aanreiken uit zijn eerste twee edities, ‘Hamburg’ en ‘Brooklyn’, willen we je eerst even voorstellen aan de man achter het magazine.

Jonathan is gevestigd in Brussel en geboren en getogen in de voorstad Anderlecht. Hij en zijn gezin wonen momenteel in hetzelfde huis waar zijn grootvader en ouders vroeger een kruidenierszaak runden. Overbodig te zeggen dat zijn band met dit gebied diepe wortels heeft.

Op zakelijk gebied zijn Jonathan en zijn vriendin de eigenaren van NIYONA, een onafhankelijke studio die gespecialiseerd is in het ontwerp en de productie van high-end lederen artikelen. Al het werk dat ze afleveren is gebaseerd op een beperkte oplage en wordt internationaal met lof ontvangen. De klantenkring reikt veel verder dan België alleen; op het moment van ons bezoek werkt hij aan een item voor een klant in Sydney.

Voor zijn carrièreswitch werkte Jonathan als projectmanager in de IT en de advertentiewereld. Na een aantal jaren te hebben gewerkt als zelfstandig ondernemer, sluit hij zich zeven jaar geleden aan bij de studio van zijn vriendin. Hij bedrijft zichzelf in het kunstzinnige ambacht van leerbewerking en bezoekt zelfs Japan om zichzelf bij te spijkeren in esthetica, stijl en cultuur.

Creatief als Jonathan is, besluit hij enige jaren geleden dat hij iets helemaal voor zichzelf wil; het maken van een journaal aan de hand van de stadstrips die hij zelf onderneemt. Niet zozeer om in groten getale uit te brengen en het geld te zien binnenrollen, maar simpelweg met de ambitie zijn verhalen te delen vanuit een invalshoek die hijzelf persoonlijk en authentiek vindt. En net als met alles wat hij beetpakt, is ook dit magazine in beperkte oplage leverbaar en tot in de puntjes afgewerkt. Wij gingen eens met Jonathan om de tafel zitten om meer te weten te komen over zijn benadering van motorfietsen, motorcultuur, het produceren van een magazine en het leven an sich.

Jonathan - Motorcycle Cities:
Mijn vriendin Nina en ik kennen elkaar al sinds ons 16e, dus nu al meer dan twintig jaar. In die tijd reden we een Honda XL50; zij komt uit een gezin met echte motorliefhebbers. Mijn schoonouders hielden er een alternatieve levensstijl op na en hun visie op vrijheid sprak me altijd bijzonder aan. Ze maakten reizen naar Scandinavië met hun zijspan en ik leerde van mijn schoonvader over klein onderhoud en het uitvoeren van reparaties aan mijn tweewielers. Sindsdien heb ik altijd op motoren gezeten. Ik houd er niet van te lang in een auto te vertoeven, het maakt me soms wat claustrofobisch zelfs.

Motorrijden is voor mij altijd iets geweest van praktisch nut. Vanaf mijn 16e rijd ik er al op naar mijn werk, school, vrienden, familie, noem maar op. Momenteel wonen we 3,5 kilometer van de studio af, dus pak ik liever mijn Yamaha XT500 dan steeds maar in de file te staan. Het is mijn tweede XT500; de eerste deed ik met winst van de hand, maar deze houd ik. Ze worden immers steeds populairder en almaar moeilijker te vinden. Ook heb ik een Ducati 750 Sport uit 1989 waarop ik al mijn trips maak. Ik ben altijd nogal sportief ingesteld en ben verzot op motoren uit de jaren tachtig en negentig. Voor de lol rijd ik wel eens op mijn Honda Camino bromfiets en mijn vriendin heeft onlangs een Ducati M600 aangeschaft. Omdat ik doordeweeks al zoveel rijd, doe ik in de weekenden weinig ritten puur voor de lol. Ik probeer altijd een bepaalde vorm van plezier in mijn woonwerkritten te verwerken; soms rijd ik met een omweg naar huis toe.

De motorscene in Brussel is niet heel erg groot, de meeste mensen in die community ken ik dan ook. Voor de corona-uitbraak kwamen mijn vrienden en ik iedere vrijdagavond samen op een plein; niet dat je daartoe verplicht was, maar had je zin, dan kwam je. Dan reden we door het stadshart en stopten we her en der bij barretjes voor een drankje en een hapje. Het is een club van 25-30 rijders, waarvan sommigen garages hebben in de stad en enkele gasten ieder jaar custom motoren bouwen voor evenementen als The Bike Shed.

Ik wilde iets maken dat echt helemaal van mezelf was, een dagboek of logboek of zoiets. In ieder geval iets wat voor me op tafel zou liggen als tijdloos en relevant document, of het nu 2021 of 2030 betreft. Belangrijker nog, ik wilde het maken naar mijn eigen perfectionistische maatstaven. Bestsellers maken is nooit de insteek geweest, wél hoe ze eruit moesten zien, dus perfect vanuit mijn oogpunt. ‘Motorcycle Cities’ is een reis door mijn favoriete landschap, de stad.

Hoewel ik zeer nieuwsgierig ben aangelegd, kan ik ook verlegen en introvert zijn. Een eigen magazine runnen opent deuren en geeft me een vrijbrief om in de verschillende motorculturen te duiken op plekken die ik nog niet ken. Zo doe ik inspiratie op en kan ik interessante verhalen delen. Het is een creatieve expressie in een zoektocht naar esthetica. Ook neem ik alle foto’s zelf. Ik houd van het fotograferen van motoren, architectuur en grafische ontwerpen.

Hamburg

Doorgaans is het een ingeving, hoewel ik te veel voor de hand liggende steden mijd. Ik had een aantal abonnementen op magazines en las daarin over altijd dezelfde bouwers en workshops, dus probeerde ik het op mijn manier te doen. De eerste uitgave van ‘Motorcycle Cities’ gaat over Hamburg, waar ik nooit eerder geweest was. Na het besluit dat het Hamburg moest worden, heb ik mezelf hooguit een beetje ingelezen en ben toen gewoon vertrokken. Vooraf probeerde ik in contact te komen met twee mensen die ik graag wilde bezoeken, maar tevergeefs. Dus heb ik gewoon de Ducati gepakt om 900 kilometer naar Hamburg te rijden. Aan GPS doe ik niet en bovendien bleken de aantekeningen op mijn tank minder zinvol dan verwacht. Maar door het gewoon te doen kreeg ik de verhalen over Die Kaffeemaschine en Ehringer Kraftrad. En ben je eenmaal ter plekke, doe je via-via altijd nieuwe contacten op of hoor je over plekken die je niet mag missen.

Brooklyn, NY, USA

Brooklyn was totaal anders dan Hamburg. De motorscene en garages daar intrigeerden me al langer, dus ging ik op onderzoek uit. En bam! Alleen al in Brooklyn vlogen 1, 2, 3, 10, 20, 30 garages, adressen, werkplaatsen en andere motor gerelateerde plaatsen me om de oren. Over New York zou ik met gemak een hele serie kunnen maken. Ondanks de enorme omvang, is de community er zeer hecht en kent iedereen elkaar. De vibe was totaal anders dan in Hamburg. Momenteel ben ik me aan het verdiepen in andere interessante steden om te bezoeken voor de komende ‘Motorcycle Cities’ uitgaves.

Dolce Vita in Italië/The UK Connection

Aanvankelijk was ik van plan naar Milaan af te reizen en ook Bologna aan te doen; je snapt wel, om de Ducati terug naar zijn bakermat te brengen. De rauwe ervaringen in Hamburg en Brooklyn hebben me benieuwd gemaakt naar Milaan met zijn Zuid-Europese ‘dolce vita’-uitstraling, gewoon om te zien hoe die stad zich verhoudt qua motorscene. Ook ben ik steden als Manchester, Liverpool en zelfs Brighton aan het overwegen. Voor de pandemie reisde ik wel twee, drie keer per jaar naar Engeland. Ik ben helemaal verzot op de lokale motorcultuur en heb daar wat vrienden gemaakt.

So Many Places To Go

Er zijn nog zoveel plekken waar ik heen wil en zoveel steden om te ontdekken. Zoveel mensen ook om wereldwijd te ontmoeten. Ondanks de grote cultuurverschillen en taalbarrières breekt de aankomst op een motor altijd het ijs. Wanneer je ergens komt aanzetten, krijg je altijd die blikken van ‘Ik zie jou en jij ziet mij’. Alleen motorrijders kennen dat gevoel.

Ik heb nooit ergens een opleiding voor gevolgd en schiet gewoon foto’s, zowel digitaal als analoog…

n.b. Ondertussen komen Nina en de jongste zoon de studio binnen, waarop Nina direct zegt: ‘Hij heeft er gewoon talent voor. Wanneer we op vakantie zijn en we staan op dezelfde plek, neemt hij het perfecte plaatje, terwijl mijn foto’s lang niet zo goed zijn.’

Jonathan vervolgt:
Nou, zo is het niet altijd. Toen ik in Hamburg was bij Ehringer Kraftrad en een foto van Uwe Ehringer wilde maken na mijn interview, was ik zo nerveus dat ik geen scherpe foto op mijn display zag. Ik durfde niet te vragen om het over te doen, dus is het maar zoals het is. Bijna alle foto’s die ik heb gemaakt staan in het magazine. Dat maakt het echt mijn werk en authentiek. Het is mijn magazine, dus kan ik zelf bepalen wat ik ermee doe.

Ik hoop aan het einde van het jaar terug te kunnen naar Japan. Ik heb hier in België cursussen in leerbewerking gedaan en ik weet uit ervaring dat de Japanse motorcultuur bijzonder interessant is en totaal anders dan de Europese scenes. Daarom wil ik erheen om echte mensen te ontmoeten, hun echte verhalen aan te horen en achtergrond te begrijpen. Mensen die een rol vervullen in de maatschappij, maar voorzien zijn van motor-DNA in hun bloedbanen. Mensen die je ziet woon-werken, maar thuis custom motoren bouwen in hun garage om in de weekends de blits te maken.

Ook aan de andere kant van de wereld wil ik graag Colombia bezoeken, Medellín in het bijzonder. Ik heb wat vrienden daar die dagelijks op de motor zitten. Die stad heeft een badass underground culture, maar ook een prachtige natuurlijke omgeving. Het reizen per motor geeft zulke andere perspectieven; ik zie ernaar uit om die in Medellín voor de cameralens te krijgen.

Als slotakkoord zou Brussel de plek moeten zijn; dat is een ruwe diamant die je het best kunt ontdekken met een local als gids. Daarna zou het mijn ultieme droom zijn om een gaaf koffietafelboek te maken, een boek met een alternatieve blik op de motorscene wereldwijd, gelinkt aan verschillende steden en culturen. Een boek zonder overbodige content, maar een reis die je werkelijk samen met me maakt. Een van de grootste complimenten die ik van niet-motorrijders krijg is dat mijn verhalen aanvoelen alsof ze er zelf bij waren.

Wil je meer van Jonathans werk zien, volg hem dan op Instagram of bezoek zijn website.

Mocht je het nog niet gedaan hebben, schrijf je in voor de Urban Edit, onze tweewekelijkse nieuwbrief. Zo krijg je als eerste het laatste nieuws.