Beyond the average: destination North Cape

Onze reizende avonturier Thalassa van Beek raakte al zeker tien jaar geleden geïnspireerd, bevangen door de aantrekkingskracht van de beroemde Lofoten eilandengroep in Noorwegen. Eindelijk ging ze de uitdaging aan om deze reislustopwekkende archipel met eigen ogen te bewonderen op haar Yamaha Ténéré 700. 

Wat ze aantrof was pas het begin. Ze zou ontdekken dat de wondere wereld van het Scandinavische schiereiland niet beperkt blijft tot oogstrelende eilanden. Dit is Thalassa’s verhaal van haar avontuur noordwaarts, een reis die ver ‘beyond the average’ gaat, waarbij ze onderweg de nodige uitdagingen te verwerken kreeg.

‘Mijn reis begon op de SKOG, een Zweeds adventure-festival. Een bezoek aan dat festival stond sowieso al langer in de planning en transport van mijn motor vanuit Spanje, waar ik woon, was al geregeld. Tuurlijk, afstanden zijn totaal relatief. Zeker in Scandinavië. Maar aangezien ik toch ‘in de buurt’ was… De knoop werd als vanzelf doorgehak om vanaf SKOG mijn reis te beginnen en noordwaarts richting de Lofoten te trekken. Ook overwoog ik nog een omweg te maken naar het noordelijkste puntje van Europa, de beroemde Noordkaap.

‘Sommige bezoekers van de SKOG hadden nog geprobeerd de extra lus langs de Noordkaap uit mijn hoofd te praten. Zo zouden de weersomstandigheden soms echt riskant zijn. En als het je al lukt om er te komen, is de Noordkaap veelal toch best een tegenvaller, zeiden ze. Desondanks stond mijn besluit inmiddels vast. Dus toen ik bij de splitsing aankwam met de ene weg noordwaarts en de ander afbuigend naar het westen, reed ik naar het noorden. De Noordkaap is een van die grote, ‘beyond the average’ bestemmingen voor motorrijders overal ter wereld. Sowieso een van de beroemdste van Europa. En het is niet zo dat je snel opnieuw in die noordelijke uithoek belandt, toch?’

‘Wat blijkt: op de dag dat ik de – voor sommigen tegenvallende of weinig sensationele – Noordkaap bereikte, bleek de het bij aankomst wel echt heel bijzonder, althans voor mij persoonlijk. Het weer was ongelooflijk mooi met een staalblauwe lucht, felle zon en een heerlijke 11 graden Celsius. In de lente kunt je zo’n temperatuur boven de Poolcirkel gewoon warm noemen. Terwijl de weg zich uitrolde richting de Kaap, besefte ik ineens waar ik eigenlijk naartoe reed, en waar ik helemaal vandaan kwam.

‘Deze verbluffende reis was begonnen toen ik jaren geleden het bewuste besluit had genomen om voor mezelf te beginnen. Een beslissing waardoor ik uiteindelijk van Nederland naar Spanje zou verhuizen om mijn dromen na te jagen. Dromen als deze. Rijdend op mijn eigen motor, zo noordelijk als fysiek maar mogelijk is in Europa, voelde ik me zo ongelooflijk trots. Trots op alles wat ik had gedaan en op ieder besluit dat ik had genomen. Allemaal helemaal zelf.’

Ook al bleken de mede-SKOG-bezoekers – gelukkig – ongelijk te krijgen over het onvoorspelbare weer richting de Noordkaap, toch had Thalassa soortgelijke waarschuwingen kunnen gebruiken voor het erop volgende hoofdstuk van haar reis: het met eigen ogen ervaren van haar droombestemming, de Lofoten. Tot haar spijt bleek de 35-jarige Spaanse Nederlandse niet in staat om de weersomstandigheden tijdens haar terugreis van de Noordkaap anders te omschrijven dan met gevloek. “Het weer was echt helemaal k*t!” Waarvan akte.

Om te vervolgen: ‘Mijn telefoon blééf maar oplichten met meldingen van ieder soort weeralarm dat de mensheid heeft uitgevonden. De lokale autoriteiten waarschuwden voor alle soorten noodweer, uiteenlopend van zware sneeuwval en felle windvlagen tot zelfs mogelijke aardverschuivingen. Zelfs de locals onderweg namen de waarschuwingen serieus en vertelden me dat ze nooit eerder zulk weer hadden meegemaakt. Uiteindelijk dwong het noodweer me tot een mijn reis stil te leggen in afwachting van het overtrekken van de barre weersomstandigheden.’ Overbodig te zeggen dat Thalassa dit met een zucht van berusting uitsprak.

Het gruwelijke weer had Thalassa niet alleen gedwongen tot het vinden van een schuilplaats, ook had het noodweer de doorgaans woeste, fraaie Lofoten eilandgroep in vijftig tinten grijs gehuld. Een dik wolkendek, regen, sneeuw en een snijdende storm ontnamen Thalassa de uitzichten die haar ruim tien jaar geleden hadden geïnspireerd tot het maken van deze reis. ‘Het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel’, vertelt ze, ‘maar ik had geen andere keuze dan in een hostel alleen maar te wachten tot het ergste weer zou stoppen. Een aantal dagen zat ik daar opgesloten. Gelukkig kan ik het meeste werk op afstand doen en is de 5G-ontvangst in heel Noorwegen en Zweden verbazingwekkend goed. Maar ja, wachten gaat uiteindelijk vervelen. En verveling leidt onherroepelijk tot frustratie…’

‘Het wachten gaf me wel de tijd om alle Instagram-berichten te beantwoorden en aan de telefoon te hangen met vrienden. Van die dingen waar ik normaal gesproken geen tijd voor zou hebben gehad. En als je gebonden bent aan een enkele plek, raak je ook aan de praat met lokale bewoners en ga je noodgedwongen vanzelf het stadje verkennen.’ 

Uiteindelijk klaarde het weer iets op. Weliswaar niet genoeg voor Thalassa om eindelijk toch de Lofoten te bewonderen zoals ze zich had voorgesteld, maar wel genoeg om weer op de motor te stapen. En wel om het gebied achter zich te laten. Reken erop dat haar waterdichte Lamina GTX Ladies outfit ook die dag op de proef zou worden gesteld richting het zuiden, met de Atlanterhavsveien als bestemming. Thalassa vervolgt: ‘Mijn volgende etappe zuidwaarts ging langs Trondheim, waar ik in het centrum nog snel een lunch kon nemen om direct weer door te rijden. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik niet langer in Trondheim ben gebleven. Vooral omdat ik kort erop nog een droombestemming zou aandoen die ook al bedekt was in een grijze deken. Het was zo mistig dat je geen hand voor ogen zag.’

De Atlanterhavsveien, ook wel bekend als Atlantische Weg of Atlantic Road, is een absoluut grandioos stuk uitgerekt Scandinavisch landschap. Het is beroemd om hoe de weg slingert van het ene naar het andere eiland. De lapjes land in zee worden verbonden door subtiel uitziende, gebogen bruggen die eruitzien alsof deze in de loop der tijd op een natuurlijke manier zijn gevormd. ‘De Atlantic Road mag je niet missen wanneer je door Noorwegen reist, maar eerlijk gezegd – en los van de mist die het uitzicht bedierf – moest het mooiste nog komen. De lucht begon te klaren en bij aankomst in Kristiansund, aan het einde van de Atlantic Road, liet kwam de zon eindelijk weer achter de wolken uit’, lacht Thalassa met heel haar gelaat. ‘Vanaf Kristiansund leek alles te kloppen; van daaruit was het zo geweldig mooi motorrijden!’ 

Bij aankomst in de buurt van Trolstigen zou Thalassa mede-avonturier en videograaf Thomas Hansen treffen die ze op de SKOG had ontmoet. Hansen had drie dagen vrijgehouden voor Thalassa in zijn spreekwoordelijke achtertuin in het bergachtige gebied van Zuid-Noorwegen. Nog altijd nagenietend vervolgt ze: ‘De voorafgaande vloeiende wegen waren me al goed bevallen, maar het was in dit gebied, op die momenten, dat ik wel een beetje verliefd werd op Zuid-Noorwegen. 

‘De manier waarop het landschap zo fraai overgaat van frisgroen aan de voet van de heuvels naar prachtige, besneeuwde berghellingen hogerop. Of de wegen over bergpassen, gedecoreerd met indrukwekkende watervallen; het is allemaal wel zo ongelooflijk. Ook is het daar een stuk technischer motorrijden, veel leuker ook. Uiteindelijk blijk ik meer te hebben met rijden in de bergen dan langs de kust. Al wist ik dat stiekem al wel. Het slingeren over wegen, omzoomd met hoge sneeuwmuren en met niets dan blauwe lucht boven je, da’s een herinnering die voor me altijd bij zal blijven.’    

‘Al met al wil ik niet klinken alsof ik spijt heb van mijn reis naar Lofoten, want dat heb ik niet. Integendeel. Natuurlijk had ik het liever beleefd zonder de kou, regen en wind. Maar als je niet in beroerd weer hebt gereden, heb je dan überhaupt wel echt een motorreis dwars door Scandinavië beleefd? Bij mijn vertrek had ik gehoopt de hele weg met open mond en ogen te rijden, mezelf toesprekend: ‘Wauw, wat is dit mooi’, maar helaas was dat niet het geval, ook niet op de Atlantic Road’, verklaart Thalassa in zorgvuldig gekozen woorden.

Haar ogen flakkeren weer op als ze vervolgt: ‘Uiteindelijk bleken de plaatsen die ik vooraf niet zo zag zitten zoveel meer te betekenen. De reis naar de Noordkaap ‘gewoon omdat het kan’ en de euforie die ik onderweg ernaartoe voelde… Of de manier waarop de bergen en de natuurlijke schoonheid van zuidelijk Noorwegen mijn hart wisten te stelen…’

‘Inspiratie is één ding, maar uiteindelijk weet je het pas als je gaat!’

Thalassa van Beek (35) is fanatieke adventure-rijdster en oprichter van haar eigen motormarketingbedrijf, toepasselijk genaamd Motorcycle Marketing. Maar haar skills reiken verder dan haar eigen zaak. Ook werkt ze als model en social mediaspecialist, zodat je jezelf kunt afvragen waar de in Nederland geboren Spaanse de tijd vandaan haalt om te rijden op haar vijf Yamaha’s. Simpel antwoord: door werk en plezier te combineren en van beide het beste te maken door haar onverwoestbare enthousiasme.